Bram werkt op dit moment in ons leven nachten en heeft zijn gsm niet bij op het werk. Dat maakt het ook wel wat spannend. Op donderdag 18/8 beginnen de weeën op en af, heel rustig aan. Zijn weekend begint toevallig ook die avond en dus is hij 4 dagen thuis. Yes!
Spanning
Zo spannend dat we ons kindje zullen ontmoeten! Zou het nu echt begonnen zijn? Wanneer is het dan echt begonnen? Wanneer bellen we de vroedvrouw? Ik kan de spanning bijna niet houden. We besluiten donderdag nog te gaan slapen. Vrijdag dient zich terug aan met wat weeën. We 'doen' gewoon onze dag. Bram zet me af op een terrasje in de buurt (de eigenares is een goeie vriendin dus ik ben in veilige handen) terwijl hij even naar de garage gaat met de auto. Op het terras vraagt een man of hij op de stoel naast me kan plaatsnemen. Ik zeg dat het op eigen risico is, dat ik misschien wel aan het bevallen ben. Hij lacht wat maar zijn gezicht vertrekt wanneer hij merkt dat het menens is. Zo gaat het op en af en voor we het weten zijn we alweer 24 uur verder.
Vrijdagavond bellen we de vroedvrouw. Zij komt langs en observeert even. Na een controle blijkt dat er wat vooruitgang is, van 1 naar 2 cm... heeft al dat werk 'maar' 1 cm vooruitgang geboekt. WAT?
Heel de nacht gaan de weeën op en af en wanneer zaterdag begint, komt er eindelijk een regelmaat.
Arbeid is hard werken
Op zaterdag begin ik wat onrustig te worden. Is het normaal dat dit zooo lang duurt? De ontsluiting geeft me niet zoveel moed: 2 cm en we blijven daar wel even. De vroedvrouw vraagt of ze graag heeft dat ze blijft... Misschien wel. Ze blijft op de achtergrond aanwezig. Het bad wordt opgezet, daar kan ik dan wat in dobberen. Ik wissel af tussen bad en bal.
Iedereen slaapt
Iedereen slaapt, behalve ik. Ik zit in het bad, en kijk rond me. In de zetel ligt de huisarts te slapen, samen met mijn mama en Bram. De vroedvrouw ligt boven in ons bed. Ik zucht. Is dit het dan echt? Dat oneindig lange ellendige wachten? WANNEER KOMT DIE BABY??? Ik ben er zo klaar voor/mee maar wil ook niet toegeven. Ik kan dit, er zijn zoveel vrouwen die dit samen met mij doen, hou ik me voor. Dat is mijn mantra al de afgelopen dagen geweest, en dat zal ons er door helpen. Er is nog geen enkele baby blijven zitten, toch?
Zondagochtend zonder boterkoeken
Wanneer de zon komt piepen, ontwaakt ook iedereen. Ik ga naar het toilet - horror- en bij het terug schuifelen breken de vliezen (wat wil dat dan zeggen?). Ik ben intussen zo moe dat het enige wat ik daarop kan reageren is 'mijn sokken zijn nu wel nat....'. Dat zou eigenlijk toen echt het minste van mijn zorgen moeten zijn...
Intussen zit de ontsluiting op 8 cm, ZOU HET DAN ECHT VOORUIT GAAN?
Toch blijft het duren. Ik voel persdrang maar kan nog niet volledig meepersen. De vroedvrouw heeft het vermoeden dat Elsa wat schuin ligt met haar hoofdje waardoor het laatste randje van mijn baarmoedermond niet wil verstrijken. Er wordt aangemoedigd om andere houdingen te proberen, zoals op m'n linkerzij doordraaien. Ik wil eigenlijk niet gaan liggen, maar doe het toch, in de hoop dat dit het laatste duwtje kan geven. Tussen de weeën door val ik steeds in slaap waardoor ik de weeën niet meer voel komen en ze ook niet meer te meester kan. Dit is echt niet fijn.
Het boordje blijft en mijn lichaam ontsluit niet volledig. We beslissen om naar het ziekenhuis te gaan. We gaan naar een ziekenhuis verderop - 20 min rijden ipv het ziekenhuis achter de hoek - omdat ze daar bekend staan achter natuurlijke geboorte te staan. Ik zit achterstevoor op mijn knieën op de achterbank met mijn handen om de hoofdsteun hangend. Tussen de weeën door val ik telkens in slaap, zo uitgeput ben ik. Op naar het ziekenhuis...
Reactie plaatsen
Reacties