Voor je verder leest wil ik graag waarschuwen dat dit deel geen 'mooi' bevallingsverhaal is. Toch vind ik het belangrijk om dit te kunnen delen, in alle eerlijkheid. Raakt dit verhaal jou? Blijf er dan zeker niet mee zitten, je mag me steeds contacteren.
De rit hiernaartoe was alles behalve prettig. Tussen de weeën door val ik telkens in slaap. Ik ben echt OP. We komen aan in het ziekenhuis op zondagochtend. Het is rond 8u30 's ochtends.
Zon in de kamer
We worden meteen naar de verloskamer gebracht. De gordijnen zijn er open en de zon schijnt er heel fel binnen. Ik vraag of het mogelijk is de gordijnen te sluiten - dat wordt ook gedaan door mijn lieve vroedvrouw en huisarts. De huisarts mag aanvankelijk nog de geboorte begeleiden.
Bram wordt weggestuurd om ons in te schrijven en terwijl word ik geprikt. Ik krijg meteen een infuus met een goeie portie weeënopwekkers. Ik schrik wakker en kijk rond me. Mijn vroedvrouw staat aan mijn hoofdeinde, samen met mijn mama. Bram staat aan de andere kant.
Plots zie ik een gynaecoloog binnenkomen, met rubber laarzen aan. Ze ziet er gehaast, en vooral héél slechtgezind uit. In mijn fantasie duwt ze de huisarts aan de kant van tussen mijn benen (zo ging het misschien niet, maar was wel zeker het gevoel dat ik kreeg). De gordijnen worden opengetrokken. Ik kijk rond me en zie een zwerm vroedvrouwen staan. De sfeer in de kamer slaat helemaal om.
Ik word gedwongen om met mijn handen mijn benen vast te houden om zo beter te kunnen persen, iets wat ik aanvankelijk weiger omdat ik dat echt niet wil met een infuus in m'n hand. Dan maar onder 'lichte' dwang. Op een bepaald moment roept de gynaecoloog tegen een vroedvrouw dat ze vroedvrouw M. moet halen 'zij kan hard op de buik meeduwen'.
✂️✂️
Ik krijg geen tijd omhierover na te denken, want voor ik het weet voel ik een prik in mn bil. Ik kijk naar Bram en vraag hem wat er gebeurt. Hij zegt rustig 'ze zullen je helpen om het iets vlotter te laten gaan' (en ik zal hem eeuwig dankbaar zijn dat hij op dat moment zo rustig bleef tegen mij). Op dat moment word ik geknipt. Ik voel er niks van en tegelijkertijd voel ik alles. Ik zie de vroedvrouwen op mijn buik meeduwen en de gynaecoloog tussen mijn benen trekken aan haar hoofdje. Dit is niet meer mijn lichaam. Ik sta er naast. Wie zijn deze vrouwen die tegen mij schreeuwen dat ik moet blijven persen, wie is die vrouw tussen mijn benen EN WAT HEB IK HAAR MISDAAN dat ze mij zo moet behandelen?
9u24 wordt Elsa geboren.
En hoewel ik overloop van liefde en zo blij (en opgelucht) ben, zal ik later beseffen dat dit moment mij helemaal gebroken heeft. Dit is geen 'prestatie van mij', dit is het resultaat van 2 vroedvrouwen die op mijn buik lagen en duwden, die tegen mij schreeuwden, het resultaat van een knip waar 8 hechtingen voor nodig zijn en een vacuümpomp die 1 keer van haar hoofdje schoot en 1 keer haar eruit trok.
Als klap op de vuurpeil word ik veel te strak gehecht. Dat weet ik dan nog niet, ik weet wel 1 ding; ik moet hier zo snel mogelijk weg. Tegen medisch advies in, vertrek ik een dag later naar huis. Ik val bijna flauw in de lift maar met hulp van Bram en mijn zus raak ik in de auto. Weg van hier.
Later zal ik hierover met mijn eigen vroedvrouw spreken. Zij gaf aan dat er een medische nood gesignaleerd was, terwijl hier achteraf niks over in het verslag terug te vinden was en zij dit zelf ook niet zo had ervaren... Het doet me nadenken... Hoeveel vrouwen worden er zo behandeld in de verloskamer? Is dit 'normaal'?
Reactie plaatsen
Reacties
Met een bijna apatisch gevoel. Een bijna zelfde ervaring. Bijna 10j geleden, maar er zit ook nog veeeel emotie op.
Het meest boos wordt ik nog steeds om het feit dat de navelstreng scheurde bij ons. Hoe hard werd daar niet aan getrokken...
De volgende 2 bevallingen waren thuis en ook helemaal anders. Maar dat stukje blijft echt wel.
5minuten later rollen de tranen ook.
Als je richting barricades wandelt, geef maar een sein. Ik kom mee ROEPEN.