De kers (aardbei) op onze taart (deel 2)

Een beetje verstomd gaan we ons pinksterweekend in. Is dit echt op deze manier zo gebeurd? Shit! Ik heb het gevoel dat ik als doula (nog) beter had moeten weten! Bevreemdend om nu eens aan de andere kant te staan en te voelen wat de mama's die ik zelf ondersteun, zo vaak meemaken!

Ik besluit nog eens te bellen met de vroedvrouwen. Ik leg de situatie uit en we spreken af dat als er zondag nog geen beweging is, ik mag bellen en we misschien kunnen kijken om te strippen. Ik ben ook geen echte voorstander, het strippen kan zorgen voor een lange aanleiding, de geboorte-ervaring van Elsa geeft me in dat opzicht niet veel moed. Maar als ik moet kiezen tussen een zacht zetje of een inleiding in ziekenhuis, dan weet ik het ook wel. 

Op zondag is er op school een marktje waar we heen gaan. Fietsen is een bitch, maar ik ben blij dat ik er ben. Ik krijg op een uur tijd zoveel steun van andere mama's (laat je niet gek maken, neem je tijd, ik ben zelfs over 42 weken gegaan, voelen voelen voelen!). Ik voel me zo dankbaar dat ik deze vrouwen op dit moment mag ontmoeten en mag spreken. Ze geven mij het vertrouwen dat ik in het ziekenhuis achterliet, weer terug. Ik besluit om de zondag niet naar de vroedvrouw te bellen. Ik voel dat ik me goed voel en dat Luca ook ok is. Ik voel me goed en vertrouw in het proces. Met deze standvastigheid gaan we de dag nadien ook naar het ziekenhuis.

Pinkstermaandag

Maandag, first thing to do: monitor. Dat was zo 'afgesproken' met de assistent-gynaecoloog. Het voelt een beetje als mijn compromis, mijn opening om tijd te vragen. Ik ben het verschuldigd aan Luca om hem tijd te geven. Bij aankomst maak ik meteen duidelijk aan de vroedvrouw dat ik deze keer niét de assistent wens te zien. Ik wil graag de gynaecoloog spreken. Na enkele minuten aan de monitor komt zij binnen. Ik ken haar en ik weet ook dat zij een vrij directe medische kijk heeft op dingen. Ik besluit om op een rustige manier in gesprek te gaan met haar. Ik voel de tijdsdruk zo hard, dit is niet wat ik op dit moment nodig heb. Zij uit haar bezorgdheid: dat er op deze termijn zich meer complicaties kunnen voordoen, en ook het risico dat er iets verkeerd gaat met de baby groter is. Ik hoor haar, maar verzeker haar er ook van dat ik geen risico zal nemen. Ik word goed opgevolgd door 4 kundige vroedvrouwen en een huisarts (die ook geen risico nemen!). Ik voel me nu goed, ik voel de baby goed bewegen en beloof dat als ik voel dat er iets fout is of als het advies van de vroedvrouw is om naar het ziekenhuis te komen, ik dit ook gewoon zal doen. Ze hoort mij (thank god!) en na wat wikken en wegen geeft ze mij een compromis: donderdag de inleiding inplannen, op die manier hebben we nog 3 volle dagen om te kijken of er iets van beweging in te krijgen is.